Adelaide, Brisbane, Caboolture, Visit OZ, WERK!

Hallo allemaal,

Zo wat hebben wij toch weer veel mee gemaakt. En we hebben eindelijk een baan! En het is nog een leuke baan ook. Het is niet allemaal makkelijk geweest, maar gelukkig hoeven we ons nu geen zorgen meer te maken.
In Adelaide zagen we ook geen kansen meer om een baantje te vinden. In de staat South Australia betalen de boeren per hoeveelheid geplukt fruit en niet per uur. Daardoor zijn de meeste baantjes niet rendabel genoeg om uberhaupt je kosten te dekken. Toch zijn er veel backpackers die dit soort werk doen. Soms uit noodzaak, maar veelal om in aanmerking te komen voor hun second year visa. Dit is een verlenging van je visum waarvoor je minstens 90 dagen op een boerderij moet hebben gewerkt.
We hebben vanalles geprobeerd in Adelaide; We hebben rond gevraagd, gekeken op de prikborden in de hostels, op internet gezocht en we hebben zelfs gevraagd of we in de hostels mochten schoonmaken voor gratis verblijf. Maar dit leverde allemaal niks op.
Uit eindelijk zijn we bij een uitzendbureau terecht gekomen speciaal voor backpackers die hun second year visa willen bemachtigen. Zij konden ons helpen aan een baantje ergens in een plaatsje tussen Melbourne en Adelaide in. Echter om daar te komen was je al 160 dollar per persoon kwijt om lid te mogen worden. Plus nog 300 dollar per persoon voor de reiskosten en een aanbetaling voor de accomodatie op het werk. Niet echt aantrekkelijk als je tussen de 40 en 60 dollar per dag verdiend...
De vrouw die werkte voor het uitzendbureau was erg aardig en adviseerde ons dit alleen te doen als wij ons second year visa wilden halen. Ze vertelde ons dat we richting de staat Queensland moesten reizen. Daar zou meer werk moeten zijn en de beter betaalde baantjes.
Uit eindelijk hebben we toch maar besloten om weer contact op te nemen met onze job agent vanuit australian backpackers. De vorige keer dat we met hem spraken in Melbourne hadden we besloten om zelf op zoek te gaan naar een baantje. Hij bood ons een werkgarantie pakket aan van 400 euro per persoons en wij vonden dat idioot duur voor een paar telefoontjes naar wat werkgevers. Maargoed, we waren inmiddels redelijk wanhopig geworden dus dan moet het maar. Deze keer heb ik Susanne laten bellen. In de hoop dat een wanhopig meisje in nood eerder geholpen wordt dan een jongen. Die zelfde avond nog kregen we een mail van onze job agent. Hij vertelde ons over een cursus waar je opgeleid word als cowboy en cowgirl. Visit OZ heet het. Je leert werken met vee, paarden, machines en allerlei boerderij werk. Je zou gegarandeerd werk krijgen en je in bijna alle gevallen direct na de week traing beginnen.
Het enige nadeel was dat Visit OZ in Goomery ligt. Dat zou betekenen dat we eerst richting Brisbane moesten vliegen. Onze hele planning overhoop en nu reizen we kriskras door Australie, maar ach. We waren vet enthousiast en wanhopig dus we hebben geen moment getwijffeld.
Deze cursus koste nog meer dan een werkgarantie pakket van onze job agent, maar hij zei dat het wel waard zou zijn.
Voordat we naar Brisbane vlogen moesten we wel nog een ding gezien hebben. Susanne was helemaal gek van McLauds Daughters. Een tv serie die in de buurt van Adelaide is opgenomen.
Om daar te kunnen komen hebben we een auto moeten huren. Openbaar veroer is in Australië niet zo makklijk als in Nederland. Je bent bijna verplicht om een auto te kopen in Australië. Anders ben je nergens.
Auto rijden was erg spannend en eng in het begin. Links rijden, met je linker hand schakelen. Ook erg vervelend als je ruitenwissers aangaan als je richting aan wilt geven. De richting aanwijzer zit aan de rechter kant van je stuur hier in Australië.
De wegen zijn ook totaal anders. We gebruikte google maps als navigatie en na een half uur op de snelweg hebben gereden geeft de telefoon aan dat we rechts af moeten slaan. Maar geen afslag te bekennen. Een stuk verder op kon ik gelukkig draaien en zagen we eindelijk wat er werd bedoeld met de afslag. Het was niks meer dan een rood zand weggetje. Eenmaal op deze onverharde weg kwamen we aan bij het hek van het landgoed ‘Drovers run’ waar meerdendeel van de serie is opgenomen. De omgeving was echt ontzettend mooi. Zonder er bij na te denken zijn we helemaal tot aan het huis gereden als brutale toeristen en Susanne heeft veel foto’s gemaakt.
Op onze weg terug van het terrein kwam een andere auto ons tegemoed gereden. Heel even waren we bang dat er iemand niet zo blij was met onze komst, maar in tegen stelling zelfs. Het was een aardige man die ons nog wat plekjes heeft laten zien in de omgeving. Hij heeft ons zelfs een adres gegeven voor een eetcafé waar veel van de serie is opgenomen. Na een lunch in een van de bekenste locaties ‘Gungellan’ van de show zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Het was echt een erg leuke dag en Susanne heeft weer iets van haar to do list af kunnen strepen!
Voordat we richting Brisbane vlogen heeft Susanne contact opgenomen met een van haar achter nichten Betty (De dochter, van de zus, van de opa van Susanne). Zij woont in Mackay. Dat ligt ongeveer 1000km ten noorden van Brisbane. Betty vertelde ons dat we eventueel konden overnachten in Caboolture. Een van de grotere plaatsen tussen Brisbane en Goomeri. In Caboolture wonen Tea en Martin. Tea is de zus van de opa van Susanne. Het was erg fijn om te weten dat we weer ergens terecht konden.
Op dit moment wisten we niet zo goed waar we precies aan toe waren. Er moest veel geregeld worden om ons aan te melden voor de cursus. Onze job agent was schijnbaar erg druk en de communicatie was niet zo best. Uit eindelijk hebben we maar besloten om alvast richting Brisbane te vliegen. Op die manier waren we alvast enigsinds in de buurt van Goomeri.

Eenmaal aangekomen in Brisbane met het vliegtuig kon je het klimaat verschil meteen voelen. Het is een stuk warmer en vochtiger in Brisbane. We hadden ons hostel al geboekt want ons vliegtuig kwam pas 22:30 aan.
Weer een vies hostel. De volgende dag regende het erg hard en het water stroomde zo via het plafond onze kamer binnen. We waren daarom erg blij toen we een telefoontje kregen van Betty dat we terecht konden bij Tea en Martin.
We hadden afsgesproken om met de trein richting Caboolture te reizen en vanaf daar zouden we dan worden opgepikt. Tea kwam ons zelf ophalen en zo zag Susanne haar familie weer na 20 jaar.
Tea en Martin wonen erg mooi. Gelukkig voor ons hadden ze zelfs een zwembad! Dus daar hebben we ook meteen gebruik van gemaakt. We hebben deze week nog twee zoons en een andere dochter ontmoet van Tea en Martin. Het was erg fijn om na al die smerige hostels weer een thuis te hebben. Ze waren allemaal zo vriendelijk dat het meteen als familie aanvoelde. Ondanks dat je de meeste nog nooit hebt ontmoet.

Ondetussen waren we nog steeds aan het wachten om alles rond te maken voor Visit OZ. Na een heel gedoe kregen we eindelijk een bevestiging dat we 31 maart konden beginnen met onze cursus.

Zo wat was dat een hele leuke, interessante, leerzame, vermoeiende en heftige cursus. Wij zaten met 6 andere mensen op een horse farm met wel 100 paarden. We starten iedere dag met het uitmesten van de stallen en het voeren van de paarden. Gedurende de week leerden we ook andere dingen. We leerden deze week onder ander tractor, quad, cross motors rijden, bomen zagen met een motorzaag en voor Julian paardrijden.

We hebben er ook minder leuke dingen meegemaakt. Ze kennen daar niet echt een dierenarts. Als er iets mis is met een paard regelen ze het zelf. Op onze eerste dag vroeg de boer of we mee wilden gaan op de quad. Hij had een geweer bij zich Susanne dacht dat dat was om de slangen dood te schieten. Maar ergens achter af in een weiland stond een oud paard wat blind was en overal kanker had. De boer haalde te trekker over en schoot recht voor onze ogen het paard dood. Dat was een heel naar gezicht.

Op onze tweede dag van de cursus kwam er een vrachtwagen vol met jongen paarden. Die waren zo gek als een deur want die hadden nog nauwelijks mensen gezien in hun leven. Eentje werd zo gek dat die zijn hele hoofd open haalde. Susanne heeft later die dag de boer geholpen met het hechten van de wond.

We hebben die week ook geholpen met de jongen paarden. Het zijn wat dat betreft echt wilde cowboys daar! Na een paar dagen zaten ze al op de jongen paarden het ging er niet echt dier vriendelijk aan toe.
Gelukkig hebben we ook leuke dingen daar gedaan. Julian kreeg een versnelde cursus paardrijden. Hij werd op een paard gezet en na 10 minuten moest hij al in galop. Want de volgende dag gingen we het vee drijven wat op de heuvels stond. Dat was echt een super gave ervaring! Overal waar je keek was weiland, heuvels of bos. Het was zo rustgevend als je dan op een paard zit in die omgeving.

Nadat onze cursus was afgelopen hadden wij meteen een baan! We hadden erg veel geluk want het was in de buurt. We zijn ontzettend blij met onze werkgevers. We hebben echt geluk met onze job. We kregen 3 job offers op onze eerste dag van onze cursus. Visit OZ waarschuwde ons dat het voor koppels lastiger was om aan een baan te komen. Veel werkgevers kunnen maar 1 salaris betalen. Maar tot onze verbazing waren we erg populair!
De eigenaar is een Nederlander die toen hij 7 was mee verhuisde met zijn familie naar Australië. Hij spreekt zelf geen Nederlands meer, maar weet wel nog een aantal woorden.
Ze hebben twee boomgaarden. Een in Redland Bay (dichtbij Brisbane) en een in Bauple. In Bauple hebben ze ook de werkplaats in het kleine dorpje in oud tankstation. Hier in Bauple hebben ze ruim 600 hectare aan boomgaard. Dit is ook de plaats waar wij slapen. We slapen in een caravan naast een ander huisje op de boomgaard. In het huisje wonen twee gepensioneerde motor homers die graag tegen kosten en inwoning op andermans huizen passen. Ook zij zijn erg aardig en we kunnen iedere avond bij hun aanschuiven voor avond eten.
Het is een erg aardige familie en we worden niet behandeld als werkers, maar het voelt echt alsof we een deel zijn van de familie. Het is erg fijn om je voorlopg niet meer zorgen te hoeven te maken over geld, onderdak en eten.

De afgelopen week hebben we in Redland Bay gewerkt. Dit is ongeveer 4 uur rijden van Bauple. Dit is de boomgaard waar ze hun bedrijf begonnen zijn, maar het is een stuk kleiner. Hier hebben we geholpen met het oogsten. Susanne heeft geleerd om te rijden met een aanhanger! Dit was nog niet zo makkelijk met slecht zicht en achteruit rijden op een helling. Ze reed de hele dag achter de gene aan die de noten op raapte met een machine. Zodra de machine vol was kon de oogst over geladen worden in de aanhanger. Susanne reed er vervolgens weer mee terug naar de werkplaats en hier werden de noten in de truck geladen.
Julian heeft onderhouds klusjes gedaan en geleerd om te werken met een graafmachine. Met de graafmachine moest hij oude bomen uitgraven en de volgende dag verbranden. Het is erg leuk om een gigantisch vuur te mogen maken en er nog voor worden betaald ook! Verder heeft Julian die week bomen besproeid met planten groei middel.
Hopelijk hebben we jullie nu weer een beetje op de hoogte gebracht van wat wij zoal meemaken hier. Sorry voor ons late verslag, maar we hebben het ontzettend druk gehad de afgelopen weken. Vandaag was onze eerste dag vrij in twee weken. In ons volgende reis verslag vertellen we meer over onze werk ervaringen.

XXX Julian en Susanne